ama bu yaptığın haksızlık!
sendin!
sen başlattın...
bir çınar yaprağının üzerine yazdın en güzel aşk sözcüklerini,
sonra onları "Kölner Dom"dan rüzgarlara bıraktın.
izin verdin gelip bulmalarına beni.
önce yüreğimi, ardından tenimi, en son da canımı yaktın.
sen böyle yapınca tabi, cesaret buldu benimkiler de.
zaten, yıllar yılı birbirlerinin üzerlerine basa basa,
dost heceleri dahi eze eze,
çıkmak istiyordu sözcüklerim günyüzüne.
izin verdin onlara, yol açtın.
"suslar"a karışsınlar istemiştim ben onları,
sen yüz verdin, şımarttın.
"sahip çıkarım ben onlara" dedin,
"madem beni beklemişler bunca yıl...
bırak aksınlar bana doğru,
korkma ben kucaklar, sararım onları sımsıkı"
ne olduysa o anda oldu işte.
boşalıverdiler senden aldıkları cesaretle.
öyle yüksek bir debiyle aktılar ki,
önlerinde duramadı korkularım,
güvensizliklerimin bacakları kırıldı.
ne güzel kahkahalar atıyorlardı.
ne kadar mutluydular seni kucakladıklarında.
sonra?
sonra, bir sabah, bir mutfak tezgahının üzerinde gördüm onları.
unutup gitmişsin oracıkta...
korumamışsın,
tutmamışsın ellerinden.
doğranmışlardı minik minik parçalara.
lime lime edilmişlerdi.
birkaçı başarabilmiş kurtulmayı.
kimi ahşap bir meleğin oyukları arasına saklanmış,
kimi renk renk perilerin gözlerine,
haberin olsun.
bazı günler,
buzzz gibi kuzeyden,
sıcccacık gülümsemeler esiyor.
sözcüklerimin saçları uçuşuyor masana doğru.
işte o anlarda; en sevdiğin kokular yayılıyor odana.
(fark edeceksin onları diye ödüm kopuyor aslında.)
"mis gibi" gelirlerse burnuna eğer, şaşırma sakın,
haberin olsun.
geçen gece üç tanesi kaçıp geldiler bana.
usulca yaklaşıp arkamdan,
-aniden-
-hoppp diye-
öpüp beni ,koştular geri yaramazca.
sana döndüler mi tekrar bilmem ama
haberin olsun istedim.
biri "jag",
"elsker" biri,
"dig"ti diğeri...
