ilk defa, sevildiğimden bu kadar eminim...

daha önce de yazmıştım, hayatımda önemli yer tutan iki türk filmi vardır diye. biri "selvi boylum al yazmalım"dır demiştim. hani o Asya'nın final sahnesinde sevgiyi tanımlamaya çalışması... o sahne... o sözler... her seferinde ağlarım o son sahnede ben. ve her seferinde Asya'nın sözcüklerinde yeni bişeyler bulurum. İlyas'ı çok sevmektedir Asya. Ama İlyas'ı seçmemiştir en sonunda senaryonun. "sevgi nedir? sevgi emektir" derken içinde sorgulamıştır sevgiyi, sevgisini. sevilmenin değerini, önemsenmenin güzelliğini hissetmiştir. onun için emek veren birinin olması ne demek , onu anlamıştır.

"sevgi emektir"

Ve sen... evet "sen" bana bugün bu son sahneyi yaşattın bitanem. düşündükçe yaptıklarını, sözcüklerini hatırladıkça anladım "sevgi"yi...

beni ne kadar sevdiğini ve benim için nelere göğüs gerebileceğini gördüm. zaten çok değerliydin bende, şimdi değerin sonsuza ulaştı inan bana...

beni sevdiğin için, sevgini emeğinle beslediğin için, bana ait olan herşeye en az "ben" kadar değer verdiğin için çok teşekkür ederim. kalbimin her köşesi, her kapakçığı, her damarı senin. dilediğince yerleş bitanem. istediğince sana ait orası artık...