hmmm?

bir yanım, "kurşun kalem ol" diyor. "yazarak tüken, bit.
"bir yanım, "tükenmez kalem ol" diyor, "yazıp bitsen bile hep kal yok olma." yazarak tükenmek istiyorum, tükenene kadar yazmak...

ama bir kurşun kalem gibi yok olmak mı, yoksa bir tükenmez kalem gibi sadece bitmek mi?
arkamda bir şeyler bırakmak, ben yokken bir anlam taşır mı? hatırlanmak sadece bir şeyler bırakıldığında mı mümkün?

daha doğrusu, hatırlamasını istediklerim, bir şeyler bırakırsam mı hatırlayacaklar sadece? tükenmez kalem olmam mı gerek onlar için yani?
oysa ben gittim mi "tam" gitmeliyim.

herşeyimle...

ve ona rağmen "sevenlerim" "sevdiklerim" beni hatırlasınlar isterim.

beni anlatan çok "şey"leri olsun.
mesela, güneşli günlerde hep akıllarına gelmeliyim "güneşi çok severdi" demeliler.

ya da "papatya"gördüklerinde...

sezen'den bir şarkı çaldığında...

güzel havalarda Üsküdar'dan Eminönü'ne vapurla geçişlerinde...

güvercinlere yem verdiklerinde...

yumurtalı patates kızartması yediklerinde...

akıllara gelmeliyim kurşun kalem olmayı seçsem bile.
yaza yaza tükenip bitsem bile.
yok olduğumda "yok" olmuş olsam bile.
bir koku, bir ses, bir tat ile canlanmalıyım sevdiklerimde, sevenlerimde...
kurşun kalem olsam bile.
ucum kırıldı yine yazarken, biraz daha ufalma zamanı.

yazacak daha çok şeyim var aslında.
tek üzüntüm "silinebilir" olmam.
dilerim kimsede silgi yoktur...