alıştım iyice bu şehre.
insanlarına, havasına, kokusuna.
her geçen gün daha çok bulaşıyor üstüme başıma, her yeni gün daha derinime işliyor.
mutluyum yeniden,
öğrenmek çok keyif veriyor çünkü.
dolduruyorum kendimi tıka basa, diliyle, sanatıyla, kültürüyle...
dostlarım var dünyanın dört bir yanından.
apayrı yönlerden geldiğimiz, ayrı yönlere yürüdüğümüz ama yollarımızın kesiştiği bu şehri soluyoruz beraber.
özlem yok mu?
var elbette.
İstanbul'umu ve İstanbul'dakilerimi
ve
seni
çok özlüyorum.
ama biliyor musun,
geldim geleli bu şehre
"özlem"e de alışıyorum.
unutulacağın ne olduğunu bile bilmeden unutmak mümkün mü sence?
