Aysema beni MİMlemiş madem, MİMime MİMlerimle cevap vereyim hemen :)

1. Çocukken yemekle aram hiç iyi değildi ve yemek yeme sürem günümün yarısını alırdı :s "yemekten sonra şuraya gidelim, şunu yapalım, şunu oynayalım" planlarını da hep bu yüzden kaçırırdım.

2. Çocukken bana ait bir odadan, oyun alanından yoksundum.

3. Çocukken öğrenci olaylarının, sağ-sol çatışmalarının şiddetli zamanlarıydı. Birlikte yaşadığım iki dayım da üniversitede okuyorlardı. Anneannem bazı geceler sabahlara kadar onları balkonda gözyaşlarıyla beklerdi. Onlara bir şey olmasından çokkkk korkmamdan ve anneannemin gözyaşlarından yaralanmış olabilirim.

4. Çocukken tiyatro oyuncusu olmayı hayal ederdim.

5. Çocukken her gün pazar günü olsun; dedem, anneannem ve dayılarımla kahvaltı edelim isterdim.

6. Evimizde asla yeterli paramız olmadı.

7. Çocukken (daha fazla) kocaman bir ailem, bol bol oyun arkadaşım ve kalplerce sevgim vardı. Annem ve babam uzaktalardı ama eksikliklerini hiç hissetmezdim. Benim gibi, ailesi yurtdışında olan bir kaç arkadaşım vardı. Onlara yurtdışından hep güzel güzel oyuncaklar gelirdi. Benimse çok oyuncağım yoktu ve hep cicili bicili bebeklerim olsun ister, arkadaşlarıma "bunları annem Almanya'dan getirdi" demeye ihtiyaç duyardım.

8. Bir daha asla anneannemi, dedemi, Mehmet dayımı ve canım kuzenim Uğur'u göremeyeceğim için üzgünüm.

9. Yıllar boyunca herhangi bir canı yok edebilenlerin beyinlerinde olup bitenleri heppp merak ettim.

10. hayallerimin arkasında duramayıp onları gerçeğe dönüştüremediğim zamanlarımın olmasından dolayı ve bu yüzden BENi kaybımdan dolayı hep kendimi suçladım.