derinden...

bir fısıltı kulaklarımda...
diyor ki; "herşey boş, herşey yalan. bak hani hep seninlelerdi? hani her zaman yanında? çok seviyorlardı değil mi? dertlerin dertleriydi. ya "O"? "O"? hep aklındasın mı sanıyorsun? çok özlendiğini? sensiz kalamayacağını? seninle mi sence bundan sonrası? aşık yani senin kadar, öyle mi?"
duymak istemiyorum.
dinlemiyorum.
kulaklarımı tıkıyorum. ama nafile.
derinden geliyor fısıltı.
ta içimden.
"yalnızsın, mutsuzsun, aşksızsın" diyor. "pek çok hayattasın ama en alt sıralarda, sıra sana gelene kadar başa dönmeleri gerekiyor" diyor. "alış artık, alışamadın mı yıllarca? ya vazgeç yaşamaktan inatla, ya da git... çek git. kimseye söylemeden nereye... zaten iş olsun diye soracaklardır sorsalar da. çık dışarı, al yanına alman gerekenlerini, veda bile etmeden GİT. unut herkesi, herşeyi... adını bile yenile hatta. bilmediğin bir yere, bilmediğin hayatlara karış... yok ol..."
nasıl?
"buna bile yoksa cesaretin, kapan o zaman kendine. kendinle ol. konuşman gerekenleri konuşman gerekenlerle konuş yeter. o kadar olsunlar sende. yani senin onlarda olduğun kadar. gülme istemiyorsan. kapat gözlerini, sahte olduklarını bile anlayamayan, sahte HERKESİNE.
dostmuş, kardeşmiş, aşkmış SAHTE.
sahte ol sen de.
bak haline
ve sahte ol."

hani nerde sevginiz?
beni bu halimle yapayalnız koyup gittiniz.
hepiniz ama HEPİNİZ SAHTESİNİZ.....