alışabildiklerimden miymişsin?

gün bitiyor...
gün doğuyor...
doğan gün yine bitiyor...
ve yeni bir gün başlıyor...
"seni sevmek" bitmiyor "seni özlemek" de.
her yeni günde yeniden başlıyorum o güne sevginle, özleminle...
her yeni günle yeniden sevgin ve özlemin başlıyor.
yeni gün, yeni günlere döndükçe, sevgin ve özleminin yanına "sensizliğe alışmak" ekleniyor yalnızca.
artık her yeni günde, seni seviyorum yine...
seni özlüyorum yine...
ve her yenisiyle, sensizliğe alışıyorum işte.
her yeniden geleniyle bir parça daha "sensiz" kalıyorum.
her seferinde bir parçan daha yok olup gidiyor içimde.
seni sevmeye ve özlemeye devam ederken, sensizliğe alışmak...
ne gülünç değil mi?

ve bir gün, güneşle kalktığımda, biliyorum ki tek sevgin ve özlemin kalacak bende. sen yok olup gitmiş olacaksın...