içim öyle dolu ki, ne yazsam, ne kadar yazsam yetmeyecek boşaltmama. nerden başlasam, hangi birini yazsam bilemiyorum.beynimde yüzlerce soru, cevaplarını bildiğim ama cevaplarından hoşnut olmadığım. sevmiyorum o cevapları. ve her bir soruya, seveceğim cevaplar arıyorum.
nasıl olsa sonuçları hep aynı olan işlemlerden oluşuyor hayat. gidiş yolunu değiştirmek istiyorum, o kadar. sevebileceğim bir "gidiş yolu", soruyu, problemi sevmesem de, cevabı değiştiremesem de... hatta "puanım kırılsa" bile. aynı sonuca kendi çözümümle ulaşmak istiyorum.
alışılagelmiş yöntemlerden sıkıldım çünkü. tek düze yöntemlerden... herşey hep aynı. sorular da cevaplar da... cevaba giden çözümler de... yollar, yöntemler hep aynı.
herkese olan bana. bana olan herkese... herkes gibi doğmuş olsam da, dünyanın her "güneşturu"nda bir yılımı doldursam da ve o turların birinde yok olacak olsam da, "herkes" "ben" değil, "ben" "herkes" değilim.
kendim olduğumu bilmek istiyorum. "ben" diye bir varlık var'ı hissetmek... bana has bir yöntem, bana has bir işlemle ulaşmak cevaba.
öyle doluyum ki ve o kadar da boş... hırsım artıyor her geçen saat. ve hırslandıkça ben, daha çok soru buluyorum cevaplarını bildiğim. daha çok problem hayata dair. daha çok işlem, formülleri çoktan bulunmuş olan...
"gidiş yolu"m doğru ama sonucu yanlış, olma şansım yok. ama doğru sonuca, "gidiş yolu"mdan kesilecek minik bir puanla ulaşacağım. benim "gidiş yolu"m. benim çözümüm. benim formülümle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder