(I would do anything for Love) x 1000...000...

avazım çıktığı kadar susuyorum ben de

kalbim haykırsa da sana aşkını tüm gücüyle.

kelimelerimi akıttım içime...

erittim ateşimde.

"var" olduğumca "var" olacaksın bende.

nerde, nasıl, ne şekilde olursam olayım

hep "geniş zaman"da olacak bu cümlem sana.

hep akacak kelimelerim yüreğimden dilimin ucuna.

bağırabilsem de avaz avaz

fısıldamam gerekse de usulca

"O'nu HEP seviyorum" diyeceğim hayata.

"herşeye, herkese inat seviyorum" diyeceğim.

"ayıpsa da günahsa da hatta adı "imkansız" konsa da,

O'nu hep seviyorum"la başlayacağım güne güneşimin doğuşuyla.

O'nu hep seviyorum'la koklayacağım tüm çiçekleri

O'nu hep seviyorum'la göreceğim renkleri.

O'nu hep seviyorum'la olacak bir gün vedam da.

"seni hep seviyorum AŞK"

SENİ hep seviyorum...

unutma!

I would do anything for Love...

söz yok, ses yok içimdekileri ifade edebilmeye.

acı

parçalanma

yanma

kopma

lime lime edilme belki de...

nefesim doldurmuyor ciğerlerimi,

yetmiyor, yetişemiyor.

gözyaşlarım tenimi yaktılar

dur durak bilmiyorlar, yorulmadılar.

bu nasıl bir aşk???

nasıl geldi içime?

ne zaman doldu???

bu özlem ne, bu arzu...?

unutamıyorum.

atamıyorum içimden O'nu...

biliyorum,

ne yapmam gerektiğini biliyorum.

ama yapamıyorum

yapılamıyor ki...

çünkü,

O'nu çok seviyorummm

çünkü

O'nu "hep" seviyorum...

William Shakespeare'den...

Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan,

Güneş kucağındadır, bilemezsin.

Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür,

Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın.

Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın.

Uçar gider, koşsan da tutamazsın...

yolcuyum yürüdüğümce

yollardan geçtim

yollardan, geçtim

yollara geçtim

yollara, geçtim.

geçtim gittim bazen

göremeden

seçtim kimi zaman

bilemeden

kimi zaman vazgeçtim

düşünmeden

kimi zaman itildim

istemeden

bekliyorum

gelsin artık bahar, çiçek açmak istiyorum renk renk.

ısınmak...

mis gibi "bahar" kokmak istiyorum.

içimi yeşertmek,

yeniden göç etmek istiyorum.

gelsin artık bahar.

tamamen dökülmeden yapraklarım,

sararıp, solmadan yüreğim.

üşümeden daha çok,

papatyaların aralarından çıplak ayak koşmak istiyorum.

unutmak mı, unutulmak mı...? hadi canım sen de...

unutulacağın ne olduğunu bile bilmeden unutmak mümkün mü sence?

kimi unutacağından bile bi'haberken ...

sevdin ve şimdi unut.

sanmam.

sevildiyse sevilmiştir sevilen.

unutulmak isteyen unutsa da sevenini,

unutulmak isteyeni daima sevecektir bence seven...

lütfen!!!

gökyüzü kapkara bulutlarla kaplı yine

uzanıp, aralarından tutup çekiyorum ara sıra güneşi

sarıp, okşuyor

usul usul öpüyorum.

fısıldıyorum kulağına sıcacık dostumun, sırdaşımın,

"biraz daha ümit" diyorum

"biraz daha ümit ver bana,

üşüyorum, ısıt... sar lütfen...

yalnız bırakma!"

yenilenmek gerek

yeniden yeşermek ne güzel, bu şehrin buz gibi havasına rağmen hem de.

yeni dostlar katmak hayatıma, yeni sözcükler, yeni kahkahalar...

özlemleri nadiren hatırlamak, nadiren iç geçirmek...

yeniden yaşamaya başlamak ne güzel.

ve seni sevmek...

ne güzel

ikinci Dünya savaşında ölen Rus askerleri için yakılan "sönmeyen ateş"

Moskova'daki bir metro istasyonunun sakin saatleri :)

:(

neler oluyor ülkeme?

insanlarıma?

neden sustu beyinler hepten,
silahlar konuşuyor onların yerine?

neden "inanç" bahane ediliyor yalanlara?

neden "inanç"la kandırılıyor insanım?

neden kanıyorlar göz göre göre?

neler oluyor ülkeme?

insanlarıma...

Moskova'da sonbahar

alıştım iyice bu şehre.

insanlarına, havasına, kokusuna.

her geçen gün daha çok bulaşıyor üstüme başıma, her yeni gün daha derinime işliyor.

mutluyum yeniden,

öğrenmek çok keyif veriyor çünkü.

dolduruyorum kendimi tıka basa, diliyle, sanatıyla, kültürüyle...

dostlarım var dünyanın dört bir yanından.

apayrı yönlerden geldiğimiz, ayrı yönlere yürüdüğümüz ama yollarımızın kesiştiği bu şehri soluyoruz beraber.

özlem yok mu?

var elbette.

İstanbul'umu ve İstanbul'dakilerimi

ve

seni

çok özlüyorum.

ama biliyor musun,

geldim geleli bu şehre

"özlem"e de alışıyorum.

deniz kadar uzak, gök kadar yakınsın bana

ne kadar uzaksın bana???

gözlerim göremiyor ne kadar uğraşsalar da

okşamak istiyorum ama ne fayda

kokunu almak için soluyorum derin derin.

belki sesinden bir ezgi gelir kulağıma,

dört açıyorum kulaklarımı ama.....

gözlerinin rengini arıyorum her baktığım yerde,

bakışlarından bir parça belki

belki bulurum birilerinde

belki ellerin olur dokunduğum ne varsa etrafımda

rüzgara eşlik eden saçlarındır belki o an karşımda

güneşe saklanmıştır belki gülüşün

sıcacık, ışıl ışıl...

sensindir belki günüm

her yeni günde "sana" uyanıyorumdur belki

belki

bilemem ki...

bir şeyler değişti bende ama ne bilemiyorum

sanırım son birkaç yılda yaşadıklarım bana çok şey kattı.

pek çok sevdiğimi kaybettim ancak özellikle Uğur'umun ölümünden ve Burcu'mun öldürülmesinden sonra içimde bir şeyler çoğaldı ve akıtıp, boşaltmazsam taşacaklar.

sanki şeffaflaştım, saydamım.

sanki hissedilmiyorum

dokunulamıyorum

sanki içimden geçip gidiyor insanlar.

o kadar garip bir his ki bu,

ne gülünesi ne ağlanılası.

hem boşvermişlik var içinde

hem de fazlasıyla önemsemek.

sanki yüz yıllardır varım bu dünyada

herkesten daha iyi tanıyorum onu.

huzursuzluk veren bir his değil bu

tam tersi...

tam tersi bir his

o kadar büyük bir güç var ki içimde

o kadar büyük bir cesaret

bilgelik...

öyle içlerinden görüyorum ki şimdi herkesi,

sanki herkes minicik etrafımda.

sanki herkes "hiç".

Canım Burcu'm, "dört satır üstüne bir başlık"mışsın meğer :'(

"Eski sevgilisinin kızını öldürdü

İstanbul Üsküdar'da M. Aydın Şerefoğlu (40), ayrıldığı sevgilisinin kızı Burcu Minaz'ı satırla öldürdü. Eski sevgilisiyle konuşmak üzere evine gitmeye çalışan Şerefoğlu, yolda kadının kızı Burcu Minaz ile karşılaştı. Çıkan tartışmada, Şerefoğlu'nun 4-5 yerinden yaraladığı Minaz kaldırıldığı hastanede yaşamını yitirdi. Kaçan zanlı daha sonra yakalandı.

Yalçın BEL/SABAH "

Burcu'ma... canım öğrencime... haylaz kızıma. huzur içinde yat :'(

canım

yaramazım

dersine girceğim zaman hep düşünürdüm "Burcu yine neler yapacak bana" diye

hiç susmazdın ki bıcır bıcır konuşup dururdun.

her söylediğime bir cevabın vardı. ve bilirdim ki arkamı döner dönmez ben, tahtaya birşeyler yazarken, sen yine başlayacaksın fısır fısır...

Evvelsi gün konuştuk seninle. "hocam yılbaşına gelelim Moskova'ya" dedin.

"gelin" dedim

"gelin!"

oysa az önce aldım haberini.

pis bir el almış seni bu dünyadan.

arkadaşların aradılar az önce Burcu'm.

ta buralara gelip, yaktı içimi.

gencecik bir cana kıymış bir cani

bir vahşi...

lanet ediyorum ona

huzur içinde yat Burcu'm

ve senin huzurun kadar canı yansın o vahşinin

o pisliğin

o......

ve ben o kadar uzaktayım ki,

"dünyaya vedana" bile gelemiyorum Burcu'm.

diyecek tek söz, yazacak tek kelime bulamıyorum.

çok ama çok üzgünüm.

rahat uyu bi'tanem.

seni çok seviyorum.

off Burcu, içimi yaktın :'(

SENden sonram yok ki benim..."hep"tin ve "hep"sin! "tek"sin!

"aşk" olmaz senden sonra

istenmez

özlenmez

ağlamaz kimseye gözlerim

gülemezler de

sana baktıkları gibi bakamazlar...

kalp çarpmaz senden sonra

ses olmaz

çiçek kokmaz senden sonra

masmavi olmaz gök, senden sonra

güneş ısıtmaz

kar dondurmaz

gün doğmaz senden sonra

gece olmaz

"aşk" olmaz senden sonra

"hayat" da...

nefes kalmaz,solunmaz senden sonra

umut olmaz

hayal kurulmaz senden sonra

senden sonra aşk,

senden sonra "ben" kalmaz

"ben" olmaz, senden sonra...

Neydi?

Ne aklının erdiği kadar büyüktü gövdesi,

Ne de gözünün gördüğü kadar küçük.

Ne her biri gövdesinden büyük yağmur damlaları temizleyebilirdi onu,

Ne de Dünyanın bütün tellakları.

Ne o günahlarını işlemeden önceye dönebilirdi,

Ne de günahları boyunu geçebilirdi.

Ne ardına kadar açılan kapı cennetti,

Ne de kapının önündeydi.

Neydi?

(Erkan Çelikol)

öyle ki...

Öyle sarhoş olsam ki

Bir an seni unutsam

Unutsam o günleri

Yarınları unutsam

Öyle sarhoş olsam ki

Bir daha ayılmasam

Her şey bir rüya olsa

Unutarak uyansam

Seni gördüğüm günü

Sevdiğimi unutsam

Bir başka dünya bulsam

İçinde sen olmasan

(Tanju Okan)

heh bu da oldu tam oldu :s

bugün -polonyalı, koreli ve türk- üç arkadaşımla Amerikan konsolosluğunun Uluslararası Kadınlar Derneğine üye olduk.

çeşitli kurslar, etkinlikler var.

e hadi kaydolmuşken bir kaç tane seçelim de aktifleşelim dedik.

gözüme ilk fotoğrafçılık kulübü takıldı. beynimden bir yandan iyi bir fotoğraf makinesi almalıyımı geçirirken, diğer yandan da diğer etkinliklere, kurslara göz atıyordum.

Sujin (Koreli) hemen yemek kurslarına atıldı. çeşitli takılar, resim, çiçek vs bir ton kurs var, karar veremiyoruz -ki zaten el işleriyle aram pek iyi değil ben onları pas geçiyorum.

Şarap tadımcılığı, müze gezmeleri, dünya edebiyatı, ispanyolca, vs benim gözüm onlarda.

birden karşımda çok hoş hintli bir bayanla gözgöze geldim. önünde durduğu standa baktım "geleneksel hint dansları, Bollywood" yazıyordu. o an şaka olsun diye arkadaşlarıma dönüp, "heh aradığım kursu buldum" dedim. dedim demesine ama ciddiye alacakları hiç aklıma gelmemişti. Nikki ile Sujin hemen koşup kaydoldular ve Banu'yla bana dönüp "e hadi sizin yüzünüzden kaydolduk, gelsenize" dediler :s

çaresizce gidip biz de kaydolduk.

haftaya başlıyor :s

aman Allahım artık "hint dans"ı şeediicem :s

ee şimdilik Bollywood effennim zamanla Hollywood'a terfi edeceğiz zannımca :P

ooof offff

eskiden hep gülerdim sarhoş olduğumda

oysa şimdi, fark ettim ki;

ne zaman içsem

ağlıyorum hıçkıra hıçkıra.

şşişşt sevdiceğim...!

buraya geeeel... gel kaçmaaaaa...

seni çok seviyorummm naapiiim?

yaklaş

yaklaş biraz daha

yahu gel bi hele

hehhhh

mucuk!!! muah!!! şlopf!!!

ohhh!!!

"olmaz olmaz deme hiçç, olmaz, olmaz lalalaaaa..."

hani "yer yarılsaydı da içine girseydim" denilen zamanları vardır ya insanların,
heh benim de oldu tabi bu söze layık bolca zamanım
ama çoğunda ben herkesten çok güldüm halime sanırım.
yaklaşık 7 yıl önceydi,
Kadıköy'den Üsküdar dolmuşuna bindim. sessiz sedasız radyodaki parçaları dinleye dinleye ilerliyorduk.
ortak kaderi paylaşan 8 yolcu olarak kimse kimseyi, ben kimseyi, kimse beni, kimse birbirini tanımıyordu.
dolmuş yolculuklarındaki hani o inme anına yakın zamanda söylenilen ve inilmenin istenildiğini belirten kalıplaşmış sözler vardır ya, "müsait bir yerde" "inecek var" "ışıklardan sonra"...
hele o "inecek var" sözü hep komiğime gitmiştir. hatta bir keresinde dayanamadım ve yaptım. evet evet yıllarca içimde sakladığım o soruyu pat diye bir nefeste çıkardım. deli sandılar belki ama bana ne.
"inecek var" denilir denilmez, şoföre eğilip "bil bakalım kim?" dedim ve arkasından rahatlamış olmanın "oh"unu çektim. tabi kimi güldü kimi garip garip baktı ama ben çok eğlendim :)
asıl hikayem başka tabi.
neyse, bindim dolmuşa tam gaz yola devam... teyp açık sonuna kadar... yaklaşıyoruz benim inecek olduğum yere doğru.
doğruldum biraz.
orta koltukta ortadaki yolcu konumundayım.
içimden tasarlıyorum, ne diyeyim diye. "paşakapısı lütfen" yok bu olmaz.
"uygun bir yerde inebilir miyim?" fazla rutin.
"şu" "bu" derken baktım ki neredeyse geçeceğiz hedef durağımı...
eğildim şoföre ve yüksek bir sesle- ki boğazımı bi'kaç sn öncesinde hazır hale getirmiştim- "ben anadolu çocuğuyum" dedim. dolmuşta herkes ve dahi zaman o an durdu. radyoda Kayahan "yılandan korkmam yalandan korktuğum kadar" diye devam etti yalnızca.
sesim içime doğru aktı. ve kendimin zor duyacağı bir tonla "inebilir miyim" dediğimi hatırlıyorum son olarak.
indim ve ardımda bıraktığım 7 yolcu+şoförün arkamdan neler hissedip, konuştuklarını kafamda canlandıra canlandıra evime yürüdüm.

yahu hangi ara ben kendimi radyonun o dayanılmaz akıntısına kaptırmıştım ki??? :s

tam düşüyordum, hop, yine elimden tuttun...

yazdığım oyunları izlemişti... nasıl heyecanlanmıştım.

nasıl gururlanmıştım

ve kendimi "bi'şey" olarak görmeye başlamıştım o güzel yorumlarından sonra.

içi kadar dışı, dışı kadar içi sıcacık olan, içi dışı bir insan.

bırakın dillendirmeyi, bakışlarıyla bile (ki ne kadar çoklar "hiç birşeyken bile bunu yapanlar) "heh hee bakın ben koskoca kimim?" yapmayan ender tanıdığım tanınmışlardan.

hep yanımda oldu.

en zor zamanlarımda

hatta en en zor :s

şimdi çok uzaktayım ama buraya bile yetişiyor o sıcacık kelimeleriyle.

ve yine elimden tutuyor, her zamanki gibi.

güç veriyor.

umut veriyor.

ve yine "bi'şey"mişim gibi hissetmemi sağlıyor.

"teşekkür ederim" diyeceğim ama ne kadar sıradan kalacak,

e peki nasıl anlatabilirim ki içimden geçenleri...

"can simidimsin" desem

"koruyucu meleğimsin"...

hiç yalnız bırakmadığın için,

"gerçek" olduğun için,

"sen" olduğun için, çokkkk ama çokkkkkkkk

ama çok çokkkkk teşekkür ederimmmmm

tam teşekküllü kameraman Cevat Kelle'm :)

dışımın kalabalığı kadar yalnız içim.

sadece kendimle yaptığım, bana has sohbetlerdeyim yine.

en mahrem sırlarımı döküyorum kendi kendime.

beni tek "ben"dinliyor,

içimi çözüyor, çözümlüyor.

beni bir tek "ben" görebiliyor.

"neden"lerimi anlıyor.

izahsız, uzatmasız...

en az sözcüklü, en uzun hikayemi anlatıyorum "ben"e,

yani bana

yani kendime

yani kendi kendime

beni bir "ben" biliyor,

ve bir tek "ben" beni karşılıksız seviyor.

AŞK suç mu? yani şimdi Paris ve Helen suçlu mu?

(...)

Hem birer efsane gibi hepsi

Ateş bardağına (ki ölüm susuzluğudur bu)

Yapıştırarak dudaklarını (ki yar dudağına yapıştırmamıştır)

Gözleri bütün yıldızları görünceye kadar

Dikmiştir tereddütsüz.

Ve o da bir yıldız olmuştur gökyüzünde

Işığını, içtiği ateşten alan

En parlak yıldız hem de

Tüm iskeletlerin göğüs kafeslerine sokup iki elinizi

Araladığınızda iki yana

Milyonlarca güvercin havalanır hala

Yıldızlara doğru.

Çünkü burası aşkı ve ateşi içenlerin ülkesidir.

neden bu şarkı?

bugün metroda dalmış giderken, içimden bir şarkı mırıldandığımı farkettim.

hani bir yerlerde duyarsın da ağzına takılır ya...?

öyle değil.

durup dururken dudaklarımda beliriverdi.

ve sonra yol boyu benimleydi.

hatta artık içimden mırıldanmıyordum.

şarkının her bir sözcüğü kendi sesiyle dökülüyordu dudaklarımdan.

"ah kavaklar, ah kavaklar

bedenim üşür, yüreğim sızlar.

beni hoyrat bir makasla

ah eski bir fotoğraftan oydular...

(Metin Altıok)

"ah vatanım"

Eylül ayının ilk pazar günü Moskova'nın kuruluş yıldönümü...

1147den günümüze getirildi bugün.

ve aşağıda kutlamaların yapıldığı yerlerden biri -ki ben oradakileri izledim- zafer parkı (tam telaffuzu ile :) "park pabedi") ve parktaki zafer anıtı. 2. dünya savaşının her gününü 10 cm ile göstermişler ve bu kocaman anıt çıkmış ortaya.

güzel bir gündü.

iyice alıştım bu şehre.

ama yine de, boğazın kıyısında, denize sıfır bir çay bahçesinde, ince belli bir bardaktan, taze taze demlenmiş tavşan kanı çayımı yudumlamayı tercih ederdim.

of ya

İstanbul'umu çok özledim :(

oooley oley oley oleeyyy :)

ne güzel bir duygu,

herşeye yeniden başlamak,

"öğrenmeyi" tekrar hatırlamak ve "öğrenmenin" tadına varmak.

yeniden yaşamak,

yeniden büyümek,

yeniden savaşmak...

sana yeniden aşık olmak,

her yeni günde yeni aşkıNla uyanmak...

of ya ne güzellll,

SENİ ÇOK SEVİYORUM diyebilmek.

"seni çok seviyorum"

bir parça Moskova kokusu...

dilimin dönüp, parmaklarımın ve dolayısıyla klavyemin el verdiğince Moskova'dan bahsetmeye başlamak istiyorum.

öncelikle tembelliğimden bir türlü çektiğim fotoları PC.me atamadığım için fotoğraflı anlatımı bir başka sefere saklayacağımı belirtmem gerekir. :s

Moskova'nın çok büyük ve kalabalık olduğunu herkes gibi ben de biliyordum bu şehre gelmeden önce. ne kadar çok kültürü ve milleti barındırdığını da. ancak gelince tahminimden ve bildiğimden daha büyük ve kalabalık olduğunu gördüm. her yerde herşeyde "kuyruklar" oluşturan insan yığınları görüyorsunuz. sürekli bir koşuşturma içinde insanlar. yüzlerce araba her dakika bana boğaziçi köprüsündeymişim hissi yaşatıyor. çünkü trafik gerçekten inanılmaz korkunç, İstanbul trafiğini arar hale geldim açıkçası. bu kadar çok araba olmasının en önemli nedeni bence benzin ve araba fiyatlarının muazzam ucuzluğu... ancak onların dışında herşey ultra pahalı.

ulaşımda toplu taşımalar gerçekten mükemmeller. en çok da metrosuna hayran kaldım. (ve zaten en çok da onu tercih ediyorum.) bir de bu çok iyi ayarlanmış ulaşım türüne "sanat" ve "tarih"i de eklerseniz... sanki şehrin tarihi yerin altında kokuyor. o kadar güzel bir Moskova var ki yer altında, yeryüzüne çıkasınız gelmiyor.

tabi insan kuyrukları+insan trafiğindeki sıkışıklığı saymazsak.

ırk, millet vs olayı diye bir ayrımı nasıl yaptıklarınaysa şaşıyorum doğrusu. çekik gözlülerden, esmerlere hatta çok çok esmerlere, sarışınlardan nerdeyse pamuk beyazlara kadar renk renk bir ulus Moskova ulusu.

yabancı dil bilgileri çok çok az. yalnızca gençler ki sayıları da pek fazla değil bunu başaranların, bir parça ingilizce konuşabiliyorlar. almancaya da merak sarmış durumdalar. ve çok ilginçtir ki almanlara resmen tapıyorlar. bizim 80li yıllarda yaşadıklarımızı yaşıyor resmen gençler ve ben de onlar sayesinde gençliğime ve hatta çocukluğuma dönmemin sevincindeyim :)

bana daha önce söylenenlerin tam tersine, oldukça sıcak buldum insanlarını.

yardımseverler.

"avrupalı görünen, asya ruhu taşıyan gelişmekte olan bir toplum" diyerek özetlenebilir aslında Moskovalılar.

geleneklerine bağlılar. inançları -ki yıllarca gizli saklı kaldığından sanırım- çok yüksek. takım elbiseli (ve tabiri caizse "cool"(!) denilebilen) bir işadamını elinde bond çantasıyla bir kilisenin önünden geçerken ne zaman görsem, mutlaka bir kaç sn durup, başını eğip, varsa şapkasını çıkarıp boynunda taşıdığı hacı öptüğüne tanık oldum.

lüks düşkünlükleri ise korkunç düzeyde. ve erkeği kadını gösterişli şeyleri giymekten, takmaktan çok keyif alıyorlar. erkekler kolsaatleri ve ayakkabılarıyla, kadınlar takıları, ayakkabıları ve çantalarıyla mümkün olduğunca "class"(!)larını göstermeye çabalıyorlar.

ve evet kadınları çok güzeller. tanrının onlara torpilli davrandığı muhakkak. ancak 35lerini geçtikten sonra 65-70 gibi durmaları, sanırım biz akdeniz tipli kadınların eline veriyor güzellik avantajını :)... ve çok genç yaşta evleniyorlar. rusça öğretmenim, 23 yaşındaki kızı henüz evlenemediği için çok üzülüyor mesela. artık iyi bir evlilik yapamaz endişesinde. çünkü kadın nüfusu çok fazla (%20 daha çoklar erkeklerden). kendi ülkelerinde "zengin" bir eş adayı bulamayanlar ise başta türk erkekleri olmak üzere, kendilerine pahalı hediyeler verebilecek yabancı erkeklerin peşine düşmek zorunda kalıyorlar. :) hatta bir arkadaşımın kız arkadaşının "eğer beni gerçekten çok seviyorsan Finlandiya'daki evini üzerime yaparak bana bunu kanıtla" demesine bizzat tanık oldum :s.

yalnız erkekleri...? türkiyeye gelen rus erkeklerinin ne kadar azınlıkta olduklarını görmek beni şaşırttı. çoğu çok yakışıklı ve iyi giyimliler. oldukça sportifler. ve yine tabiri caizse "karizmatik" ...:) havalı dolaşmayı çok seviyorlar. lüks arabalarıyla turlamayı da... yani yalnız rus kadınları değil güzellikleriyle torpilli olan erkeklerine de "maaşallah" demek gerekiyor :)

"ne kadar yeşil bir şehir" diye düşünürken ben, rusça öğretmenimin "aah ahh yeşil bırakmadılar Moskova'da" demesine şok olduğumu özellikle belirtmeliyim. çünkü gerçekten her yer orman, parklarla dolu.

haftada üç gün rusça dersi vermek için bir öğretmen geliyor evime. çok tatlı bir bayan. üniversitede "yabancılara Rusça öğretme" ile ilgili çalışmalar yapan bir enstitüde öğretmenlik yapıyor. ve Çehov okuduğumu öğrendiği günden beri bana hayran :) beni çok entellektuel bulduğunu her fırsatta söylüyor. çünkü artık Moskova'da bile Çehov'u pek bilen kalmamış. belli yaşın üstündekiler yalnızca diyor. onların da en elit kesimiymiş. eh bunları duyunca benim de biraz havalara girdiğimi söylememe gerek yok sanırım :)

önümüzdeki haftadan itibaren beraber tarihi yerleri gezmeye karar verdik. sanırım o zaman yazacak çok daha güzel ve bol malzemem olacak. bir de üşenmeyip fotoğraflarımı da PCye atarsam yeni dünyamı sizlerle paylaşmanın tadına varabileceğim.

e şimdilik çala-klavye ancak bunlar çıkabildi parmaklarımdan.

bir sonraki sefere kadar

"dasvidanya" :)

"Priviyet" (merhaba) dedik dün okula... (ay havam batsın :))

ve işte başladı :)

Moskova Kovboyu oğluşum yepyeni bir dünyadaki yepyeni hayatına başladı. Dün kocaman bir heyecan vardı içimde, okulunun ilk günüydü.

Sınıfında dünya vardı dün oğlumun. harika bir sınıf.

gerçekten bir dünya... :)

çinlisi, ingilizi, almanı, rusu, macarı, g. afrikalısı... renk renkler. siyah, sarı, beyaz...

ama hepsi de tertemiz, hepsi de gülüyor.

paylaşıyor.

bilmiyorlar -en azından şimdilik- insanları birer başlık altına sokup ayırmayı, ayrıştırmayı.

aşağılamayı ya da altlarında ezilmeyi.

en güzel, en gerçek bir üst başlıktalar

"insan" başlığı altındalar.

Nazım işte... yine dizmiş sözcüklerini peşpeşe... en özelleridir sözcüklerinin, benim için...yıllardır hep taşırım mutlaka üzerimde.

Yaşamak şakaya gelmez,
büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
bir sincap gibi mesela,
yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden,
yani bütün işin gücün yaşamak olacak. Yaşamayı ciddiye alacaksın,
yani o derecede, öylesine ki,
mesela, kolların bağlı arkadan, sırtın duvarda,
yahut kocaman gözlüklerin,
beyaz gömleğinle bir laboratuvarda
insanlar için ölebileceksin,
hem de yüzünü bile görmediğin insanlar için,
hem de hiç kimse seni buna zorlamamışken,
hem de en güzel en gerçek şeyin
yaşamak olduğunu bildiğin halde.

Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
hem de öyle çocuklara falan kalır diye değil,
ölmekten korktuğun halde ölüme inanmadığın için,
yaşamak yanı ağır bastığından.

Nazım Hikmet Ran

oooof offfffff :)

n'olur hep böyle kıpır kıpır kalsın içim.

her sözcüğün, her sözünle, parıldasın hep gözlerim.

n'olur hep söyle, bıkmadan usanmadan söyle,

"seni seviyorum" de, defalarca söyle

de ki, hep şu anki gibi çarpabilsin, içi "sen" dolu, kalbim.

e artık yavaş yavaş bahsetmeye başlamalıyım Moskova'dan...

geldim geleli yağmur var Moskova'da. Birkaç kere gösterdi güneş yüzünü bana. Ve o günlerden birinde evimden fotoğrafladım Moskova'yı. Moskova Üniversitesi evime çok yakın ki aşağıda da onun fotoğrafı var yine penceremden çektiğim...

alışmaya çabalarken, yaşamaya alıştığım yer.

Bir zamanlar Nazım'ın içindeki "özlem"lerle yandığı şehir...

Her yerde "kayın ağaçları" var.

ancak şimdilik karsızlar...

ne 1 eksik ne 1 fazla...

"adaaam sende"ci hiç olamadım. ama kimseye de "ben şöyleyim, bak ama bu'yum" ıspatı yapmadım.

herkese "hak ettiği" değeri verdim.

kimine gösterebildim kimine -bilemedim.

"sözünde durmadın" denildi,

oysa sadece "sözlerin tutulmasına değer"lere verdiğim sözlerimi tuttum.

diğerlerine ya "söz vermedim"

ya da verdiğimde "asıl"larını göremedim.

fark etmediler bile "neden sözlerimi tutmadığımı".

yazık diyorum onlara içimden,

ne kadar "farkındasız" yaşıyorlar şu hayatı.

bir kaç kişi var ki onlara ayıp ettim.

ama gerçekten istemeden... elimde olmadan.

kimini dostça, kimini arkadaşça sevdim.

kimini ise......

kısacası olmadı işte.

ama kimseye "ah" etmedim.

kırıldımsa da vurmadım yüzlere.

sadece gözlere bakmamaya çabaladım

ki anlamasınlar kırgınlığımı gözlerimden diye.

mükemmel değilim

ama fena bir "insan" da sayılmam hani.

en gurur duyduğum yanımsa "açık"lığım

gerçekten görmek isterseniz yani.

ıspatsız, ısrarsız, göstermeliksiz "neysem O" oldum.

ama ne hikmetse ısrarla, "kör"ler tarafından kovuldum.

e n'apayım ben de bu nedenle kalbimi

sadece görebilenlerime sundum...

en çok "hep yanımda olan"ıma... bi'tanecik aşkıma...

seni çok seviyorummmmmmmmmm

en mükemmel iki kameramana. belgeselcilere...:-* Serdar ve Osman'a

Gülen yüzünüz ve her daim beni güldüren sözleriniz... Ne zaman "offf" desem "offf"umu alıp süpürürsünüz içimden.

Hayatıma kattığım en hayat kokan iki dost...

Serdal Ustam (:p) ve Osi'm...

Az önce yine dalmışken ben "aah ahh"larıma, kahkahalara boğdunuz beni km.lerce uzaktan.

burda İz-Tv.yi ancak internetten takip edebiliyorum ama biliyorum ki Serdal Ustam yine en güzel belgesellere imza atıyor ve komik anları da araya çaktırmadan sıkıştırtıyor.

İstavrit ve levreklerin kabusu iki insan, sizi çok seviyorum. Hiç çıkmayın e mi hayatımdan?

sana, bi'tanecik sevdiceğim...

alttaki yazıdaki yoruma cevap yazarken fark ettim yine yeni yeniden...

seni çok seviyorum aşkım, sevgilim, erkeğem , her bişiiim...

"mucurovskaya" ( ve yine rusça) sana...

iyi ki varsın, şu hayata tutunma gücümsün.

e ikiniz de arkadaşımsınız. tarafsız olmam gerek :s

yahu tabi ki biliyoruz, bir erkeğin kalbine giden yollardan sadece biri midesinden geçmekte. gerçi en uzun yolun da o olduğu açık ve net ortada. daha kısa yollar var çünkü...
peki ya kadınların?
en kestirme yol tabi ki paralı bir yol ama diğer yolları da biraz bilmek gerek.
bir kadına "kadın" olduğunu hissettirmezsen ondan hiç bir anlamda kadınlık da beklememelisin.
"kendine bakmıyor" bakmasını sağla... hemen poponu dönüp (-ki başka sebeplerden dolayı dönüşlerine de değineceğim bu organın daha sonra, Gülfidan'ın aracılığıyla) daha bakımlı birini mi araması gerek hayati organlarının?
"yatakta buzdolabı gibi" e çözdür kardeşim buzlarını... erojen, homojen, heterojen pek çok bölge var, irtibata geç onlarla.
"çok aptal" he bu konuda bi'şey yapamazsın tabi. tıpkı aptal erkekleri bizlerin değiştiremeyeceği gibi, beyin jimnastiği yaptırıp, IQsunda yükselme sağlayamazsın. ama onu da önceden düşüneceksin.
yani bahaneler arama boşuna.
açık ol kendine ve dahi herkese.
"gönlüm değişiklik istiyor, ondan yaptım" de.
e olabilir dostum, neden olmasın. hormonlar söz dinlemez ve dinlememeliler de zaten. aksi olursa bir sorun var demektir.
ancak unutma
O'nun da gönlü değişiklik isteyebilir bir gün... söz geçiremez sonra hormonlarına. ;)

sevmeye a l ı ş ı k yüreğim

sesleniyorum yüreğime,

"durma! devam... devam sevmeye!"

seni seviyorum "aşk"

her geçen gün daha çok.

her biten gün, yeni baştan,

her doğan günde katlanarak

seviyorum seni.

hiç vazgeçmeden,

pes etmeden,

sevdikçe,

seviyorum seni