hayat sahnesi

hayatımız bir oyun.

senaryosu çok önceden yazılmış.

tek farkı diğer oyunlardan, senaryoyu okumadan çıkıyorsun sahneye.

her gün yeni bir rol, yeni rol arkadaşların.

bazen bir komedi bazen trajedi oynuyorsun. bebek rolüyle başlayıp yavaş yavaş büyütüyorsun canlandırdıgın karakteri.

bazen iyi adam bazen kötü adamsın bu oyunda. çocuk da oluyorsun anne de. düşman da dost da...

aşık oluyorsun bazen ve o rolünün hiç bitmemesini istiyorsun. her bölümünde senaryonun sevdiğinle olmak, sarılmak, öpmek, okşamak istiyorsun.

son sayfasını bilmeden "en iyi oyuncu rolüne" layık olmak için oynuyorsun. ve bile bile senaryonun bitecegini, senin yerine başka oyuncuların sahne alacagını, dur durak bilmeden oynuyorsun işte.

benim senaryom da bebeklikle başladı.

büyüdüm.

büyürken güldüm. büyürken ağladım.

hayallerime kavuşma hayalleri kurdum. uğraştım didindim. sevdim. nefret ettim. hasta oldum. sırlarım oldu.

büyük işler yaptım. küçücük işleri beceremediğim de oldu. içimde birikmişlerimi hiç çıkaramadım tam. rolümü yazan beni öyle yaratmamış çünkü. ben bende oldum yani. canımı, içimi yakan, hayatımı allak bullak eden sahnelerim oldu. olmaya da devam etmekte. ama dedim ya senaryom öyleymiş. ne yazıyorsa onu oynuyorum ben sadece.

anne oldum, bebek kokusunu tattım. aşık oldum kıskançlığı, kaybetme korkusunu, arzuyu, özlemi, içinde "o" olan hayaller kurmayı öğrendim.

öğrenci oldum, öğretmen oldum.

hatta oyun içinde oyunlar oynayıp sahnelere cıktım.

bakalım daha kaç sayfa senaryom...

bakalım nasıl bir sonu var...

bakalım sevdiğimle olabilecek miyim... beni "hep" isteyecek mi...

oğluşum neler başaracak, nerelere gelecek bakalım...

hayat denen kocaman bir sahnede, bir sürü oyuncuyla, bilmediğim bir senaryoda oynamaya devam ediyorum,

son sayfamın merakıyla...