kendime bir hatırlatma

oturdum klavyenin başına, bıraktım ellerimi, parmaklarımı özgür...
bakalım ne yazacaklar diye...
başladılar işte, bakın, harflerle oynamaya.

bilemediler tek başlarına kalınca hangi harflere koşsunlar.

dayanamadı biri ve benden yardım istedi. "ne yazalım yardım et, en azından sen sor, söz cevaplar bizden, hiç yardım almadan senden"

anlaşmayı kabul ettim.

ve sorumu yönelttim: "ben kimim?"
bi süre durdular hiç birşey yazmadan.

aralarında fısıldaştı parmaklarım.

sonra paylaştılar harfleri, herkes koştu kendi harfine dokundu.
"sen, sevmekle yaşayan, özlemi yeni anlayan, korkularından kaçan, kavgalarını yarım bırakan, bildiklerini saklayan, bilmediklerini bilir görünensin...

sen, cesurum diyecek kadar korkak, korkuyorum diyecek kadar cesursun.

sen demek istediklerini diyen ama asla herşeyi söyleyemeyensin.

sen hayatına girenleri önemseyen ama bir ihanet bir yalanla adını unutacak kadar silensin. sen yalan söyleyen, dogru söyleyensin...
sen dediklerini yapabilen ama yapabileceklerini beceremeyensin.
yanlış anlaşılan, anlayamayansın.

anlaşılanlarını kendin bilmeyensin.

bildiklerini kendin anlayamayansın.
sen, ümitli, sen umutsuzsun...
sen aşıksın.

sen annesin...
bazen gencecik insanlara birşeyler veren ama asıl verilesileri veremeyensin.
sen kırgın, sen küskün ama sen barışıkmış olansın.

sen hüzünlü sen gülümseyensin.
sen en tanınan tanınmazsın.
sen kendini ögrenemeden anlatmaya çalışansın.
sen aşıksın...

sen annesin...
istediğini bilen bilmedigini isteyensin.

istedigini bilmeyen, bildigini isteyensin.
sen annesin... sen aşıksın...
güvenmek isteyenken güveni öğrenmemiş olansın.

güvenilmek isteyenken güveni öğrenmeye çalışansın.

ve ne güvenensin ne de güvenildiğini bilen...
sen aşıksın, sen annesin...
hayat verdigin parcan için imkansızları yenebilensin.

anneligin ugruna herşeyi yapabilensin.
sen, hayatı seven ölümü özleyensin.

sen, sensin...

kısacası;

sen, ne doğru ne yanlışsın.
sen sadece İNSANSIN"