ve sizlerrr... canlarımmmm!!!
sıcacık dostlarım.
hem ağladığım hem güldüğüm, her anımı paylaştığım...
sizleri de çok seviyorum.
sizlerden nasıl ayrılacağım bilemiyorum.
uzaklara gitmek zaten acıtıyor canımı bir de "sizsizlik" eklenince üstüne büsbütün yanıyor canım...
:(
4 yorum:
ÜÇ ÇEŞİT İNSAN VARDIR....
BİRİNCİSİ EKMEK GİBİDİR,
HER GÜN ARARSINIZ.
İKİNCİSİ İLAÇ GİBİDİR,
LAZIM OLUNCA ARARSINIZ.
ÜÇÜNCÜSÜ MİKROP GİBİDİR,
O GELİP SİZİ BULUR...
DOST
Varsa hep yanında
iyi ve kötü anında
hep sag cenahında
olursa biri ona dost derler
Derdini dert bilen
ugrunda her şeyini veren
seni senden iyi bilen
varsa biri ona dost derler
Ömrünce hep ugraşsan
bir can dost arasan
bulunmaz hiç bir zaman
bulur isen ona dost derler
Nice dostlar mı olmadı
hiç arayıp sormadı
biri senin için solmadı
solarsa eger ona dost derler
ZAFER
HINCAL ULUÇ'TAN BİR DOSTLUK HİKAYESİ
Gel dosta gidelim, gönül!..
Nasıl bir yıldır bu, en sevdiklerimi arka arkaya alıp götüren?.. Nasıl?.. Önce Orhan'la Kazım gitti.. Çeyrek asırlık dostlar.. Şimdi de Cüneyt Ağabey.. 50 yıllık, yarım asırlık dost.. O da Ercan gibi pisi pisine.. Karşıdan karşıya geçerken bir arabanın altında kalarak..
Olacak şey mi?..
Dost!.. O kadar çok kullanır, o kadar çok kişiye dost deriz ki.. Ucuzlar sözcüğün anlamı aslında..
Bu yüzden Cüneyt Ağabey'in dostluğunu ayrı anlatmam lazım..
1958'de tanışmıştık, o 28 yaşındaydı, ben 18.. İkimiz de gazeteciydik.. O Amerika Fresno State'de Gazetecilik ve Halkla İlişkiler okumuş, dönmüş, ülkenin tek İngilizce gazetesi Daily News'a yazı işleri müdürü olmuştu. Ben Yeni Gün gazetesinin spor şefiydim. İkimiz de atletizm âşığıydık. Gazeteler o zaman gece çalışırdı. Akşamüzeri atletizm sahasına giderdik, gazeteye yürüyüş mesafesinde.. Ekremler, Cahitler, Fahirler'i izler, sohbet eder, ordan işe geçerdik. Tanışmamız atletizm sahasında oldu yani.. Hemen de kaynaştık. Öncü'yü kurduğumuzda Roma Olimpiyatları başlamak üzereydi. Cüneyt Ağabey Olimpiyatları bizim için izleyince, birlikte çalışmaya başladık, bir daha da ayrılmadık.
Ben askere giderken, o da fiili gazeteciliği bırakıp Delta Reklam Ajansı'nı kurmuştu..
İki yıl sonra tezkere aldım, Ankara sokaklarında işsiz dolaşıyorum. Sebeb TRT..
O sıralar kuruluşunu yeni tamamlıyor. İşin başında çok sıkı dostlarım var.. "Tezkere alır almaz gel başla, yerin hazır" diyorlar. Bu yüzden etrafa bakmıyorum bile.. Askerlik bitti, TRT'ye gittim. Dilekçemi kendi elleriyle yazdılar. O kadar dostlar yani.. Ertesi gün başlayacağım, formaliteler bitince. Söylenen o.. Bir daha kimse aramadı. Dilekçemdeki "SBF mezunu" lafı sonum olmuş. TRT o sıralar lise mezunları ve üniversite terklerle dolu. Üniversite mezunu üç dört kişi var, onlar da tepe görevlerde.. Bir üniversite mezunu onlar için tehlikeli olabilir..
Aylak aylak dolaşırken bir gün Cüneyt Ağabey'e rastladım Kızılay'da..
"İş buldun mu" dedi.. "Yok" dedim.. "Yarın sabah bana gel, Delta Ajans'a" dedi.. "Hemen şu köşeyi dönünce.."
Gittim.
"Hemen işe başlıyorsun" dedi.. "Şurası senin odan.."
"Tamam da işim ne" dedim.
"Delta Ajans Piar Müdürü'sün" dedi..
"Piar ne ağbi" dedim..
"Öğrenirsin" dedi..
Adını bile bilmediğim bir işe aldı beni, düşünebiliyor musunuz.. Hem de çok iyi bir maaşla..
Masama oturdum ki geldi.. Kucağında kitaplar.. Tam sekiz tane.. Hepsi İngilizce.. "Bir hafta içinde bunların hepsini okuyacaksın" dedi..
Okudum ve Piar'ın İngilizce PR harflerinin okunuşu olduğunu, bu PR'nin de Public Relations, yani Halkla İlişkiler denen ifadenin kısaltılmışı olduğunu öğrendim. Piar da Halkla İlişkiler de o sırada bu ülkede bilinen, tanınan laflar değil.. Bu yüzden ailem dahil aylarca, hatta yıllarca Delta Ajans'ta ne iş yaptığımı kimse pek anlayamadı..
Cüneyt Ağabey'e sorarlardı..
"Ne zaman gelsek oturuyor, okuyor.. Bu adam ne işe yarıyor, niye ona bunca parayı veriyorsun.."
"İşi bana itiraz etmek" diye yanıt verirdi Cüneyt Ağabey.. "Hıncal'ın işi bana itiraz etmek. Onun itirazları sayesinde, her planımı, programımı, kararımı bir defa daha düşünmek zorunda kalırım. Bu da bizi ileri götürür.."
1972 sonunda hastalandım. Hastaneye yattım.. Bir türlü çıkamıyorum. Uzadıkça uzuyor. Ameliyat üstüne ameliyat.. Cüneyt Ağabey her gün kentin öbür ucundaki hastaneye geliyor.. Bir gün "Delta'yı İstanbul'a taşıyoruz" dedi.. "Güle güle" dedim.. "Ben İstanbul'a gelmem. Sen kendine yeni bir PR Müdürü bul. Ben de çıkınca iş ararım."
Gitti Delta İstanbul'a.. Ama "Benim işim bitti. İstanbul'a gelmem" dediğim halde maaşım her ayın birinci günü hastaneye geldi, aksatmadan.. Tam bir yıl, tek gün çalışmadığım, Delta ile ilişkimin kalmadığını açıkladığım halde.. O zamanın parası, 22 bin lira ödedi bana, Gülhane'de yatarken..
Aylar sonra hastaneden çıkınca öğrendim ki, İstanbul'da işler sıkıntılı başlamış ilk aylarda. Yeni iş, yeni masraflar.. Arabasını satmak zorunda kalmış, savaşabilmek için. İşyeri Harbiye'de, evi Emirgan'da bir işadamını arabasız düşünebiliyor musunuz İstanbul'da, hem de maddi sıkıntılar içinde. Otobüsle gidip gelerek..
Kaça satmış bilir misiniz?..
22 bin liraya..
Bana ödediği para yani..
Yanından ayrılan "Artık seninle çalışmam" diyen Hıncal'a, hastanede parasız kalmasın diye her ay maaş ödemek için arabasını satmış Cüneyt Ağabey..
"Dost" ne demek anlatabildim mi?..
Şimdi bu yazı bitince, kalkıp gideceğim cami avlusundan uğurlayacağım. Dost'un benim için neler ifade ettiğini, nasıl, ama nasıl birini kaybettiğimi anlatabildim mi?..
Hayır anlatamadım..
Bazı şeyler anlatılmaz zaten. Yaşanır.. Yaşadığım sürece onu her gün yaşayacağımı biliyorum..
Sonra Dost'a, dostlara gitme günü gelecek.. O güne dek Cüneyt Ağabey!.. O güne dek!..
"dostluk" harika birşey... sıcacık ve mutluluk veren.
şanslıyım o konuda. harika dostlarım var. ve ben hepsini ayrı seviyorum. candan en canımdan sevgim onlara...
Yorum Gönder