bugün yağmurluydu Moskova

hemen yanımdaki sırada duruyordu. bir yandan başını kaldırıp menüye ve fiyatlara bakıyor, bir yandan cebinden çıkardığı bozuk paraları sayıyordu gözüm ona takıldığında.

masmavi gözleri vardı. hani "boncuk" gibi derler ya, aynen öyle işte. saçları bembeyazdı. bembeyaz. bir tek renkli tel yoktu saçında. pamuk gibi bile değil. pamuktan daha beyaz.

sıra ona geldi. benim önümde hala iki kişi vardı. gözümü dikmiştim o yaşlı teyzeyi izliyordum. ve yarım rusçamla sözcüklerini anlamaya çalışarak, söylediklerine kulak kabartıyordum.

önce bir hamburgeri gösterdi eliyle. kasadaki kız, elinden paraları aldı, saydı "hayır" dedi. bir sonraki müşteriye sordu ne istediğini. takım elbiseli, bol artist tavırlı adam başladı saymaya midesinde öğütmeyi hayal ettiği yiyecekleri sırayla.

derken teyze yine eğilip kıza başka bir hamburger gösterdi menüden. yine "hayır" cevabı geldi. sözsırasını çalan yaşlı kadına muazzam bir bakış fırlatan yüce takım elbiseli adamcağızımız siparişini saymaya devam etti.

kız hemen arkasına döndü ve var gücüyle bağırarak beyefendinin siparişlerini arka tarafta harıl harıl çalışan arkadaşlarına iletti.

teyze yeniden eğildi ve parayı uzatarak bi'şeyler fısıldadı. kızımız güldü bu sefer, biraz alaycı biraz küçümser... eminim yaşı daha 18 yoktu. oysa teyze kaç kere 18inden geçmişti kimbilir.

hemen kasanın altından plastik bir paketin içinde içi boş bir sandviç ekmeği çıkardı kız ve uzattı teyzeye. 4 ruble aldı sonra teyzenin bozuk paralarının arasından.

dayanamadım. sıranın bana geldiğini belirtmek için yüksek sesle siparişimi soran kıza hiç bakmadan yan sıraya geçtim, teyzenin yanına. kasadaki kıza, ne istediğini sordum teyzenin. teyze döndü ve bana elindeki sandviç ekmeğini göstererek bir şeyler söyledi, anlamadım. yeniden sordum kıza "ne yemek istiyor?" cevap gelmeyince kendimce bir menü belirledim, siparişini verdim. yanında ne içmek istediğini sordum teyzeye. önce "hiç bişey" dedi ama sonra gözleri dolu dolu bakıp yüzüme, o boncuk mavisi gözleriyle, "çay" dedi.

çay... soğuk ve yağmurlu bir Moskova Mayıs'ında içini ısıtmak istedi belli ki çayla teyze.

şık(!) adam çok bozuldu, kendi kendine mırıldanıp duruyordu. döndüm ve türkçe bi'şeyler söyledim karizmatik beyefendiye(!). beni anlamayacak olmasını bilerek ama anlamasını umarak...

anlamadı sözlerimi ama bakışlarımı görünce sustu.

genç kızımız özenle tepsiye yerleştirdi teyzenin siparişlerini. teyze tekrar bana baktı,yaşlarını sildi gözlerinden ve kısık bir ses tonuyla "tek başıma yaşıyorum" dedi. sırtını okşadım. tepsiyi aldım boş bir masaya koydum.

tekrar yüzüme baktı ve masmavi teşekkür etti. "spasiba balşoy"

"pajalusta babuşka, pajalusta"

sonra, cebinden içi boş sandviç ekmeğini çıkarıp çantasına koydu titreyen elleriyle.

akşam yemeğinde kuru bir ekmek olacak yani teyzenin bugün.

eve dönerken yol boyunca onu düşündüm.

gözlerini.

saçlarını.

gözyaşlarını.

hala da gözümün önünden gitmiyor, çantasına kuru sandviç ekmeğini koyarken yüzündeki o mutlu ifade.

akşam yemeğinin sevinci

içi boş bir ekmeğin...

offf hala gözümün önünde teyzenin o mavi gözleri.