yine böbeğeemee... yine ve istediğince...

ben biliyorum, bende nesin... en derin yerime yerleştin... önce sadece neşeydin hayatımda. sonra yalnız hissettiğim bir anda, yine bir can çıkmışken hayatımdan, gitmişken, o dönüşü olmayan yere, yazdıkların, dediklerin... içtenliğin... farkında bile değildin bana yaşattığın o anların belki ama inan ilaç gibiydin. yalnızlığıma... acıma... ağrıma...

dostlarım dediklerim bile daha uzaktı senden ki sen benim neyimdin o an? düşündüm cevap veremedim... sonra açtım kendimi sana... bıraktım akıntıya. o sıcacık "sen" alsın beni istedim. ısıtsın kalbin gibi. gülüşün gibi. sesin gibi...

inanılmaz, inanmazlar belki... bilmezler, göremezler ki... anlamazlar ki... razıyım en ağır sözcüklerin altında kalmaya, eğer bendeysen sen, benleysen, benliysen... seni üzmek mi, asla... hiç bir beklentim yok sevginden başka. hiç bir özentim yok, yanında olabilmenin dışında. hiç bir ihtiyacım yok o sıcacık gülüşünden başka. kimse bilmese de olur. anlamasa da. hatta sen bile... anlamasan da... hissettiklerimi benim kadar yaşamasan da. bendeki yerinle aynı olmasa da sendeki yerim... en içinden, en derininden gelen "bebeğim" var ya... anlamı ne olursa olsun sence, işte o yeter bana...

gülümsemek seninle, gülmek, saçmalamak zaman zaman, yaptıklarını dinlemek, öğrenmek... yaramazlıklar yapmak, ciddileşmek...her birinin tadı ayrı bende.

enerjinle enerji buldum yeniden. ve yeniden keyif veriyor sanki herşey bana. en "yalnızım" dediğim anlarda elim hemen telefona gidiyor, karşımda sen. içimdeki boğucu şey, her neyse o an, uçup gidiyor inan... kıpırtın bulaşıyor bana... coşkun ulaşıyor... şarj ediyor beni sanki hayatla... doluyor içim... kimse bilmese de olur, anlamasa da... ayıplayanlar olsa da... "ölümü" tekrar hayal ettiğim, istediğim ve pes ettiğim bir anda geldin bana. kimse bilmese de olur anlamasa da... hatta sen bile anlamasan da. benim seni yaşadığım gibi, beni yaşamasan da...