ya nina "ben"di ya da "ben" nina'ydım... çehov beni nerden tanıyordu ki? yoksa o bir kahin miydi? nina mı ben, ben mi nina...?

biten bir gün daha...
bu günde de bir çok ben vardım bende. ama hepsi mutluydu bu "ben"lerin.
güneş içimdeydi tüm gün. renkler sarmıştı beni. kıpır kıpırlardı mırıldandığım tüm şarkılar.
nina'ydım bugün... puma'ydım biraz da. macbeth de vardı biraz. biraz da ofelia...
biten bir gün daha... güzel bir gün daha...
nina'ydım dedim ya...
"bastığım toprakları öptüğünü neden söyledin bana? öldürmeli beni... bir martıyım ben... hayır!...."
nina'ydım bugün... ve fark ettim ki, "nina" benmiş meğer, ben de nina... ne kadar bendendi tüm kelimeler. gözlerim dolduğunda, yaşlar yanaklarımdan süzüldüğünde, "ne kadar güzel oynuyor" denmiştir belki de.
oysa "nina"yım ben zaten ya da nina "ben".
bir "martı"yım ben... öldürmeli beni... bir martı... hayır, hayır bir aktristim ben...